Μια αίσθηση ομορφιάς σε συνδυασμό με τη λειτουργικότητα. Αυτός ο συνδυασμός είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών σχεδίων του Marcel Breuer, ειδικά του D4 (πρώην B4). Η πτυσσόμενη ατσάλινη καρέκλα με ιμάντες δημιουργήθηκε το 1926/27 και διαφημίστηκε στον πρώτο κατάλογο σωληνοειδών χάλυβα του Breuer ως "ιδιαίτερα κατάλληλη" για πλοία και αθλητικούς χώρους, καθώς και για αίθρια, καλοκαιρινές κατοικίες, κήπους και καφέ στον κήπο. Αυτή η σπορ, ευάερη ατμόσφαιρα έχει εγγραφεί στο σχεδιασμό και το D4 φαίνεται ακόμα ελαφρύ και ελαστικό σήμερα.

Αυτό είναι ένα απτό βήμα στη σύγχρονη εποχή, θέτοντας τον λειτουργικό σχεδιασμό στο προσκήνιο. Η ιστορία του D4 στο Tecta ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Κατά την έρευνα, ο Axel Bruchhäuser βρήκε τα αρχικά σχέδια του Breuer και ζήτησε επαφή με τον σχεδιαστή. Του είπε ότι η πτυσσόμενη καρέκλα ήταν πολύ πιο όμορφη από την έκδοση με τους δρομείς και ότι απλά έπρεπε να παραχθεί. Ο Μπρέιερ ήταν ευχαριστημένος που το σχέδιό του είχε ανακαλυφθεί και απάντησε: «Η αναδυόμενη επιφάνεια αυτής της καρέκλας είναι σαν ένα παλιό ξεχασμένο όνειρο». Είδε αυτή την καρέκλα ως αποτέλεσμα μιας γενετικής-εποικοδομητικής εξέλιξης που ξεκίνησε με την τετράχρονη καρέκλα Wassily, συνέχισε με την προσθήκη δρομέων από το Junkers Aircraft Factory και τελικά κατέληξε στην αναδιπλούμενη καρέκλα.

Βελτιώθηκε έως ότου δεν ήταν δυνατή η περαιτέρω βελτίωση. Σε σχέση με τα βασικά, ο μινιμαλισμός του ενσωματώνει το μοτίβο κίνησης στο ότι θα μπορούσε να διπλωθεί, να αποθηκευτεί μακριά και να μεταφερθεί εύκολα. Λόγω της οικονομικότερης χρήσης του σωληνοειδούς χάλυβα και της απομάκρυνσης των πλευρικών ιμάντων του καθίσματος, κατανάλωσε λιγότερο υλικό ενώ παράλληλα προσέφερε πολύ μεγαλύτερη άνεση στον sitter.

Το 1980 το D4 προστέθηκε στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ένα μοναδικό δείγμα της πρώτης πολυθρόνας, με το ύφασμα του Πέτερ Κέλερ, πραγματοποιείται στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου καρέκλας Cantilever στη Lauenförde. Αυτή η έκδοση είναι μια ευάερη κατασκευή χρησιμοποιώντας ελάχιστο υλικό.

Τελειότητα κατασκευής και λεπτομέρεια. Φυσικά, το πρώτο πράγμα που συνδέουμε με τον κύριο Μπάσεουζ Μάρσελ Μπρέουερ είναι ένα υλικό: σωληνοειδής χάλυβας. Και μια αρχή: η καρέκλα του προβόλου, η οποία πυροδότησε μοντέρνο σχεδιασμό επίπλων. «Η ανθρωπότητα απελευθερώθηκε από τα άκαμπτα καθίσματα για να απολαύσει την ελευθερία της πλωτής θέσης. Η καρέκλα του προβόλου ήταν σύμβολο της εποχής της. " Αλλά αυτό δεν κάνει πραγματικά δικαιοσύνη στον Marcel Lajos (“Lajkó”) Breuer (1902-1981). Αυτό που πραγματικά ακολούθησε ήταν η έρευνα για την ουσία των αντικειμένων: τι πρέπει, τι μπορεί να κάνει ένα σύγχρονο έπιπλο σήμερα, ήταν το ερώτημα Bauhaus.

Το 1925, ο Breuer έγινε επικεφαλής του εργαστηρίου επίπλων στο Dessau ως «junior master». Το προηγούμενο έτος, είχε ήδη διατυπώσει τον ορισμό του για τα σύγχρονα έπιπλα. Αν και αποδίδει μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες, ο Breuer ευνόησε την ακρίβεια της σκέψης σχετικά με τις επίσημες πτυχές. «Υπάρχει η τελειότητα της κατασκευής και της λεπτομέρειας, μαζί με και σε αντίθεση με την απλότητα και τη γενναιοδωρία στη μορφή και τη χρήση», έγραψε σε ένα δοκίμιο που περιγράφει τη φιλοσοφία του.

Ο ρόλος του στη διάδοση του σωληνοειδούς χάλυβα για το σχεδιασμό επίπλων μπορεί επίσης να οφείλεται στο ότι ήταν ένας από τους πρώτους που συνειδητοποίησαν πόσο δυναμική ήταν η ζωή μας, απαιτώντας εξίσου ελαφριές και ευέλικτες λύσεις. Ο ενθουσιώδης ποδηλάτης αγκάλιασε επίσης τις τελευταίες τάσεις στην αρχιτεκτονική, τη βιομηχανία και το σχεδιασμό για έναν νέο zeitgeist. «Επέλεξα συγκεκριμένα μέταλλο για αυτά τα κομμάτια επίπλων για να επιτύχω τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων χωρικών στοιχείων», εξήγησε ο Breuer. «Η βαριά ταπετσαρία μιας άνετης πολυθρόνας έχει αντικατασταθεί από σφιχτά τεντωμένες επιφάνειες από ύφασμα και μερικά ελαφριά ελατηριωτά κυλινδρικά στηρίγματα.»

Επιπλέον, η κατασκευή δεν ήταν πλέον κρυμμένη, αλλά το χρώμιο που αναβοσβήνει έγινε ορατό μέρος του σχεδιασμού. Οι καρέκλες των καντίνων ήταν βιδωμένες, δεν συγκολλήθηκαν, λειτουργίες στοιβάζονται και χρωματικά κωδικοποιημένες. Το αποτέλεσμα ήταν μια άυλη πλωτή εμφάνιση και ένα νέο πνεύμα χώρου. Η καρέκλα του πρόβολου σήμαινε απελευθέρωση από το χίλιων ετών μοντέλο άκαμπτης συνεδρίασης σαν θρόνο. Ήταν η εφαρμογή της λειτουργικής, κινητικής και εποικοδομητικής αντίθετης αρχής. Αυτή η κινητική γραμμή, η αυγή της σύγχρονης εποχής, μπορεί να εντοπιστεί στους νέους σχεδιαστές Bauhaus σήμερα.