Een gevoel voor schoonheid gecombineerd met functionaliteit. Deze combinatie is het kenmerk van veel Marcel Breuer-ontwerpen, vooral de D4 (voorheen B4). De opvouwbare stalen buisfauteuil met riemen werd in 1926/27 gecreëerd en in Breuers eerste stalen buiscatalogus geadverteerd als "bijzonder geschikt" voor schepen en sportterreinen, maar ook voor patio's, tuinhuizen, tuinen en tuincafés. Deze sportieve, luchtige sfeer heeft zich in het ontwerp gegrift en de D4 ziet er vandaag de dag nog steeds licht en veerkrachtig uit.

Dit is een voelbare stap in de moderne tijd, waarbij functioneel design in de schijnwerpers komt te staan. De geschiedenis van de D4 bij Tecta begon in het midden van de jaren zeventig. Tijdens zijn onderzoek stuitte Axel Bruchhäuser op de eerste ontwerpen van Breuer en zocht contact met de ontwerper. Hij vertelde hem dat de klapstoel veel mooier was dan de versie met lopers en dat hij gewoon geproduceerd moest worden. Breuer was blij dat zijn ontwerp was ontdekt en antwoordde: "Het opnieuw opduiken van deze stoel is als een oude vergeten droom." Hij zag deze stoel als het resultaat van een genetisch-constructieve ontwikkeling die begon met de vierpotige Wassily-stoel, doorliep met de toevoeging van lopers door de Junkers Aircraft Factory en uiteindelijk eindigde in de klapstoel.

Verbeterd totdat geen verdere verbetering mogelijk was. Het minimalisme is teruggebracht tot de essentie en omvat het bewegingsmotief doordat het kan worden opgevouwen, opgeborgen en gemakkelijk kan worden vervoerd. Door het zuiniger gebruik van stalen buizen en het wegvallen van de zijdelingse zitriemen, verbruikte het minder materiaal en bood het de oppas veel meer comfort.

In 1980 werd de D4 toegevoegd aan de permanente collectie van het Museum of Modern Art, New York. Een uniek exemplaar van de eerste fauteuil, met Peter Kelers paardenhaarstof, wordt bewaard in de permanente collectie van het Cantilever Chair Museum in Lauenförde. Deze uitvoering is een luchtige constructie met een minimum aan materiaal.

Perfectie van constructie en detail. Natuurlijk is het eerste dat we associëren met Bauhaus-meester Marcel Breuer één materiaal: stalen buizen. En één principe: de sledestoel, die de aanzet gaf tot modern meubeldesign. “De mensheid werd bevrijd van de boeien van het starre zitten om te genieten van de vrijheid van de zwevende stoel. De sledestoel was een symbool van zijn tijd.” Maar dit doet niet echt recht aan Marcel Lajos (“Lajkó”) Breuer (1902-1981). Wat hij eigenlijk nastreefde, was onderzoek naar de essentie van objecten: wat moet, wat kan een modern meubel tegenwoordig, was de Bauhaus-vraag.

In 1925 werd Breuer als “junior master” hoofd van de meubelwerkplaats in Dessau. Het jaar daarvoor had hij zijn definitie van hedendaags meubilair al gepostuleerd. Hoewel hij veel belang hechtte aan details, gaf Breuer de voorkeur aan de precisie van het denken boven formele aspecten. "Er is de perfectie van constructie en detail, samen met en in tegenstelling tot eenvoud en vrijgevigheid in vorm en gebruik", schreef hij in een essay waarin hij zijn filosofie uiteenzette.

Zijn rol bij het populair maken van stalen buizen voor meubeldesign kan ook te wijten zijn aan het feit dat hij een van de eersten was die besefte hoe dynamisch ons leven was geworden, waarbij hij even lichte en flexibele oplossingen eiste. De wielerliefhebber omarmde ook de nieuwste trends in architectuur, industrie en design voor een nieuwe tijdgeest. "Ik heb speciaal voor deze meubels gekozen voor metaal om de kenmerken van moderne ruimtelijke elementen te bereiken", legt Breuer uit. "De zware bekleding van een comfortabele fauteuil is vervangen door strak gespannen stoffen oppervlakken en een paar lichtgewicht verende cilindrische beugels."

Bovendien was de constructie niet langer verborgen, maar werd flitsend chroom een ​​zichtbaar onderdeel van het ontwerp. Sledestoelen waren vastgeschroefd, niet gelast, functies gestapeld en kleurgecodeerd. Het resultaat was een gedematerialiseerde zwevende verschijning en een nieuwe geest van ruimte. De sledestoel betekende een bevrijding van het duizend jaar oude model van star, troonachtig zitten. Het was de implementatie van het functionele, kinetische en constructieve tegenprincipe. Deze kinetische lijn, het begin van de moderne tijd, is vandaag de dag nog steeds terug te voeren op de jonge Bauhaus-ontwerpers.